Bruh geçen ben de benzer bi başlık açmıştım. intihar çözüm değil. Mesela ben hiç var olmamış olmak istiyorum. Şu an ailemin evindeyim. Burada beni bi huzursuzluk kaplıyor. Annemle babamla konuşmuyorum. Odadan çıkmıyorum. 26 yaşındayım ben de. Okulumdan yeni mezun oldum. Çok ciddi emek vermiştim ve atama bekliyorum şu an ama hiç mesleğime başlayacağım yaşasınn diye bir sevincim, motivasyonum yok. Arkadaşlarımdan uzaklaştım. Sevdiğim kızdan ayrıldım falan. Akrabalarımla ilişiğimi kestim vs vs. Kimseyle görüşmüyorum ve artık ciddi ciddi hayattan bunaldım. Kaçıp gidesim var bulunduğum ortamdan.

Öyle bir boşluktayım ki sırf bu yüzden inaktif olan inci hesabımı yeniden açtım. Aslında yüreğim yanıyor ve var olmak acı veriyor adeta. Beni hayatta tutan şeyler bir bir elimden alındı. Aslında delice gelebilir ama bu kaderi bana bu şekilde yazan allaha kin doluyum ben. Çünkü çok canım yanıyor. Çoğu zaman ağlıyorum mesela küfrede küfrede. Evde olduğum için bağıramıyorum da kendi evim olsaydı bağıra bağıra ağlardım kesin. Ailemi de sevmiyorum çünkü beni umursamıyorlar. Tek umursadıkları şey gösterdiğim başarı. Mutlu olmamı umursamıyorlar. Mesela yemek yiyorum ama yüzüm asık, babam çıkıp diyor ki; moralini yüksek tut. Yahu dıbına koyayım, söylemekle mi oluyor o? Şimdi sen moralini yüksek tut dedin diye moralim mi yükselecek? Babamın bu mantıksız çıkışlarını normalde kulak arkası ederdim tamam baba der geçerdim ama ruhsal çöküşüm ve yalnızlığım ilerledikçe daha da tahammül edilmez bir hal alıyor. Aslında ciddi ciddi bıktım ya. Yanlış ailede, yanlış zamanda ve yanlış ülkede doğduğumu düşünüyorum.

hiç var olmamış olmak gibi bir seçenek olsaydı tereddütsüz onu seçerdim.