galiba herkesten ve her şeyden nefret etme eşiğine geldim beyler. Ailem dahil herkesten ve hatta kendimden bile. Kalbim o kadar karardı ki artık pozitif ve güzel olan şeylerden bile nefret etmeye başladım. Uyanık olduğum her dakika çevreye nefret bakışları atıyorum. Artık sıradan yüz ifadem oldu bu. Böyle olmak istemesem de artık oldu bu. Ciddi ciddi allah, aile, arkadaşlar, okuduğum okullar ya da ait olduğum, beni ben yapan ne varsa her şeyden nefret ediyorum.