Yine uyuyamadan güneşi selamlamışsın. Tahriş olmuş boğazına aldırmadan yakmışsın sigaranı. Hoş daha 15 dakika olmamıştı söndüreli ya. Hafif baş dönmesi var. Odanın zeminindeki şişelere bakıyorsun. "Acaba onların etkisi geçti de ; sağlık durumumdan dolayı mı böyleyim." Zaten yediğine içtiğine de dikkat etmiyorsun ki. Baş ağrın ekgib olmuyor. Düşünüyorsun, bir zamanlar spor yapmış; güzel ilişkileri olmuş; sabah işe, akşam okula gidebilen o adam gibi olabilir misin tekrar. Kalbin sıkışıyor, derin nefes bile alamıyorsun; yalnızlığın bencilliği seni öyle bir sarmış ki, ufak bir tebessüm bile hediye edemiyorsun insanlara. Biliyorsun ki artık diptesin. Daha derine inmek mümkün ama rüzgardan savrularak süzüle süzüle geldiğin yer burası. Rüzgara karşı koyman gerekirdi. Hayat da karşı koymanı isterdi. Karşı koydukça daha da yükseklere uçuracaktı seni. Bu yüzden ona kızamazsın. Dipte daha fazla duramazsın. Zıpla. Karşı koy. Yeter ki yukarıya doğru yelten. Gerisinin geleceğinden eminsin. Hep öyle olmuştu. Hayırda da; şerde de.