büyümek zorunda kaldığım gündü. Yeni ayakkabılar alan baba çocuğunu sever di mi? O bayram babam bana yeni ayakkabılar almıştı. Siyah iskarpin. Ramazan bayramında topladığım şekerlerin tadı tekrar ağzıma geldi. Bu bayram daha çok harçlık toplayacağım dedim kendi kendime. Minik bedenimde minik bir gömlek, siyah kumaş pantolon. Saçlarımı da suyla dikmiştim. Annem ve kız kardeşim, kardeşimin saçlarını örmek için erken uyanmışlardı. Ben uyandığımda güzel sarı saçları iki yana örülüydü. Kır bahçesi gibi güzeldi kardeşim. Annem kendine en çok yakışan çiçekli elbisesini giymişti. Bahar gibiydi. Yeni değildi elbisesi ama ona çok yakışıyordu. Ona her şey yakışırdı. Babam yoktu. Annem işten çok geç çıktığını söylerdi hep. Geceleri babamı beklerken uyuyakalırdım. Birazdan gelirdi dedi. Hemen dışarı çıktım. Babam beni aldığı ayakkabılarla görsün istedim. Hazır bir şekilde bekledim. Saatlerce bekledim. Annem bir kaç defa beni içeri çağırdı gitmedim. Babam Geldiğinde üstü başı toz içindeydi. Gözleri kan doluydu. Zar zor yürüyordu. Annem beni tekrar çağırmak için dışarı çıktığında babam annemi gördü. Gözlerindeki kanlar sanki yüzüne yayıldı. Annem içeri koştu. Çığlık sesleri geldi. Ben hala aynı yerde dikiliyordum. Hiç birşey yapmadan orada donmuşşçasına dikiliyordum. Babam kapıdan çıktığında üstü başı kan içindeydi. Bana elini kaldırdı. Yere düştüğümde başımda hala arada sırada sızlayan bir acı hissettim. Sonrası... Sonrası yok... Uyandığımda artık bedenim küçük değildi. Çok uzun zaman uyumuşum. Çok uzun hem de. O kadar çok uyuyunca hatırladıklarınız rüya mı yoksa bir anı mı anlamak pek kolay olmuyor. Zaten çocuğuna bayramlık ayakkabı alan biri ne kadar kötü olabilir ki?