Dünya çok boş ve gereksiz insanlarla dolu ne yarın sabaha başlayacak gücüm nede gün ışıklarına şükür edecek halim var içim de hep bir karamsarlık var masmavi gökyüzünde yaşamak varken bir kafeste yaşıyorum kalbim bir kafes bedenim kafes düşüncelerim demir parmaklıklar arkasında kalmış hayaller gibi düşünüyorum böyle yaşayamam ölmek o kadar istiyorum ki bazen ama canım çok tatlı geliyor o an ne yapsam vazgecıyorum kendimı değilde geride bıraktıklarımı ve bırakacaklarımı düşünüyorum insanlar bana 26 35 yasında gosterıyorsun gozlerının altı cokmus diyorlar ne yapacağımı bilemiyorum sadece soruyorum sorguluyorum Bi cözüm aramıyorum bulamıyorum ve bazen arada yalancılar cıkıyor o kişi (annem babam?) bu koca evren 25 yasında gosterıon diye bağırırken onlar kendı fikrini savunuyorlar genncsın diyorlar neye göre kime göre gencim??