çok zaman geçti ama hala seviyorum. onun da sevdiğinden şüphem yok daha doğrusu öyle zannediyorum, inanmak istiyorum. yıllar yıllar sonra, cebi değiştiği için ev telefonunu arıyorum doğum gününde. (aq bu neyin cesareti, kız abisi olan babası falan kelli felli kalburüstü bir aile). büyük talih ki kızın kendisi çıkıyor. sesini tanımıyorum. kim olduğumu soruyor. kendimi tanıtıyorum. o şu an evde yok diyor. kızın kendisine, kendi ağzımdan doğum günü mesajı bırakıyorum. peki iletirim deyip kapatıyor. 10 dakika sonra bilinmeyen bir numara, heyecanla hevesle şak diye atlıyorum tabii. arayan abisi. bir tehditler, bir postalar. bu hayatta karıncayı incitmemiş, zerre art niyeti olmayan biri olarak, sapık muamelesi görmek kadar koyan bir şey olmadı. ama kral rezillikti açıkçası. bu hayatta bir rüyadan böylece uyandım, ömrümde ikinci chapter başladı.