Rapora göre adada sağ kalan 2 bin kişinin yarısı yatalak veya çalışamayacak haldeydi. Geriye kalanların ise sadece 300'ü çalışabilecek haldeydi.

Rapora itiraz girişimleri olsa da adanın kullanımı iptal edildi ve sağ kalanlar diğer çalışma kamplarına sevk edildi. Nazino Adası yaşanan bu olayla birlikte "Ölüm Adası" olarak da anılmaya başlanıldı.

Görgü Tanığının ifadeleri

1988 yılında başlatılan insan hakları çalışmaları neticesinde Nazino Adası Olayı tekrar gündeme geldi. Kamuoyuna sunulan bilgiler arasında olayın görgü tanığı olarak geçen bölgenin yerlilerinden birinin ifadelerine yer verildi. Tanık, adadan kaçanların demiryolu aradıklarını ancak kendilerinin de demiryolunu bilmediğini aktardı. Mağdurların açlıktan çıldırdığını söyledi. Ayrıca bir trajediye şahit olduğunu da ekledi. Tanığa göre Kostia Venikov isimli bir nöbetçi adaya gönderilen bir kadınla gönül ilişkisine başlamıştı.