Bu sahnenin en büyük oyuncuları -sözde- siyasetçilerdir. Bağımsız bir ülkemiz yok. Bunu bir kere anlayan kişi ilk başta çok üzülür, kahrolur, belki de ağlar ancak sonra her olayı daha iyi anlayarak yorumlar. Evet, biliyorum, bu ülke çok kısa bir dönem hariç her zaman ABD kuklasıydı ama 7 Ağustos 2003 tarihinde ABD dışişleri bakanı Condoleezza Rice, Ortadoğu'da Türkiye dahil 22 ülkenin sınırları ve rejimleri değişecek dediğinde artık bu kuklalığın bambaşka bir seviyeye evrildiği farkedilmiştir. Bu söz söylendiğinde, Türkiye Cumhuriyeti'ni yönetenler bu projenin eşbaşkanlığını yürütüyordu ve bunu gururla söylüyorlardı. Cahil halk kitleleri ise ne olduğunu anlamamasına rağmen alkışlıyorlardı...

2 ülke gariç bahsedilen 22 ülkenin hemen hepsinin sınırları/rejimleri son 19 yılda değişti. Buradan anlıyoruz ki, Türkiye'yi kukla gibi yönetenler, Türk dış politikasını da kendi istediği şekilde çiziyor. Dostu da, düşmanı da Amerika belirliyor. Esad ile düşman ol deniyor, olunuyor. Barzani ile kucaklaş deniliyor, kucaklaşılıyor.

ikinci paragrafta bahsedilen iki ülke Türkiye ve iran'dır. Amerika, Türkiye'yi kontrol ettiği gibi iran'ı kontrol edememektedir. Bu nedenle, iran için halen bir umut vardır ancak biz o umut trenini bile kaçırdık. Karamsar olduğumu, ümitsizlik aşıladığımı söyleyeceklere peşin lafım: Siz öyle diyorsanız öyle olsun, ancak 22 ülkenin 20 tanesinde dediklerini yaptılar. Bunu da unutmayın.