xix. yüzyılda halidiliğin, kürtleri parçalanmakta olan osmanlıya tekrar kazandırdığı bir olgudur. soğuk savaş döneminde de teşvik edilen bu nakşi geleneğin doğuda pkk’nın marksist-leninist ideolojisine bir panzehir olduğu da aşikar. türkiye'de zemin bulamamış selefilik(mülteciler arasında selefi akımlar yaygın olduğundan ayrıca bir risk oluştururlar) haricinde sünni gelenek, başında fasık bir lider dahi olsa devlete itaati öğütler. bir başka deyişle sünniliğin kamusal yaşamdaki şartı devlete itaattir. bunu teşvik eden cemaatler gerek osmanlı döneminde gerek cumhuriyet eliti tarafından el altından desteklenmiştir. ancak özal'dan sonra liberalleşme sonucu holdingleşerek devlet karşısında bir otonomi kazanmaları risktir. bu itibarla devletin beslemesi olmaktan öteye gitmişler ve baskı grubu benzeri bir hale bürünmüşlerdir. tarikatların alelumum yasaklanması yerine devlete bağlı faaliyet göstermeleri için bu hususun önüne geçilmelidir. siyasi partiler üstü bir konudur. babası muzaffer özdağ komünizmle mücadele dernekleriyle içli dışlı olduğundan oğlu ümit özdağ bunu iyi bilir. yoksa kendisinin kişisel olarak muharrem ince'den daha fazla sempati beslediğini düşünmüyorum. dini amaçlarla bir araya gelen bir takım insan toplulukların toplanmasını yasaklamak pratikte mümkün değildir fakat sahip oldukları dernekler, yurtlar, vakıflar gibi para kaynaklarıyla ilgili tedbir almak mümkün. bunun farkında oldukları için, otoriteyi kurabilmiş totaliter rejimlerdeki muktedirler cemaatleri yasaklamaktan ziyade kontrol altına alma yoluna gitmişlerdir.