Siz hasta filan değilsiniz siz biçare embesil huur çocuklarısınız. Problemleriniz hastalıklarınız ya da ekgibliklerinizden değil güçsüzlüğünüzden besleniyor. Eşşek kadar adamsınız çoğunuz. Eğer biraz güçlü olsanız şu soruları kendinize sorarsınız;

- ben neyi yapamıyorum, neyim ekgib?
- bu eksiğim tamamlamak için nasıl adım atmam gerekiyor?
Bu soruların cevaplarına göre de adım atarsınız. Ama bir çözüm bulma çabası yok ki ortada, sürekli sızlanma, sürekli ağlayıp dövünme var, zayıfsınız ve sizi sizden başka kimse güçlendiremez. Kimseden medet ummayın, yumurtadan yeni çıkmış civciv gibi ağzınızı boşluğa açıp durmayın. Kimse size sevgi de şefkat de maddiyat da vermeyecek. Her şey kazıya kazıya. 20 yaşında anksiyetem var insan içine çıkamıyorum, asosyalim özgüvensizim bilmem ne diye hayattan vazgeçerseniz 70 yaşında geriye dönüp baktığınızda pişmanlıktan başka bir şey bulamayacaksınız.