ankarada fakir bir gecekondu ailesinde doğdum. benden 2 yaş büyük abim ve gariban bi babam vardı. durumumuz her gece kondu evinde olduğu gibi iyi değildi. babam sanayide ustanın yanında araba tamir ederdi. abimle ben de kömürden kapkara olmuş mahallenin çocuklarıydık. isli kaldırımlarda beştaş misket oynayarak geçti çocukluğumuz. çocukluğumdan hatırladığım tek şey çok meraklı olduğumdu. her şeye merak duyardım. salonun köşesindeki eski ahşap dolabın üstündeki feneri almak için sandalyeden düşüp kafama dikiş atılınca babam sana demirden yarak olsa dayanmaz demişti(beyler burda kahkaha attım amk). her şeyi merak eder saldırırdım. abimse bana nazaran daha babacan ve soğukkanlı bir insandı. abime her baktığımda neden böyle olduğunu sorgulardım. fakat bunu acı şekilde öğrenecektim.
annem genellikle bizle ilgilenmezdi. yemeğimizi önüne koyar konuya komşuya gıybet yapmaya giderdi. çirkefti ve yüzünde nur yoktu. genellikle her şeyimizle babam ilgilenir bize hem annelik hem babalık yapardı. sevme şekli ise genelde sanayide yağ olmuş elleriyle kafamızı okşar bizi gıcık edip güreşirdi. hayatımda gördüğüm en babacan adamdı.
babam genellikle annemin umursamaz tavırlarına karşın millet karısını ölene kadar döverken ki gecekondu mahallesinde hep olurdu hiç anneme el kaldırdığını görmedim. gibtir etmese bile babacan bi adam olduğu için içine atardı. abimin anne sevgisi görmediği için böyle olduğunu anlamam için 7-8 yaşına gelmem gerekmişti.
hiç unutmam bi keresinde abimin ensesinde böcek vardı. böceği kovmak için kaşdığım zaman duygulandığını gördüm.
-olum memo devam etsene la
-niye abi
-(sessizlik)
zeki bi çocuktum. bizi bu hale getirenlerin anasını gibeyim. abimin ensesi hayatında kaşınmış mıydı sanki amk. o kadar aç bebelerdik sevgiye.
babam bi gün elinden tutup gecekondu mahallesinden daha aşağıdaki caddeye indirdi bizi.(ankarada oturanlar bilir beyler genellikle gecekondular tepelere yapılır.) bana dönüp dedi ki
-memo sen de abin gibi okula başlayıp büyük adam olucaksın. benim gibi elalemin arabalarının yağlı contaları arasında hayat geçmez.
okumak istemezdim hep babam gibi sanayici olmak istemiştim o zamanlarda tabi babanızı rol model olarak görürsünüz.
-baba ben okumak istemiyom sanayici okucam
-he yarram he
diyip gülerek sırtımı sıvazladı biz de okula devam ettik. böylece okula yazılmış oldum.
tabi böyle yıllar yıllar geçti. genel bi günümüz uyan ananın yaptığı yavan ekmek peyniri ye okula git gel mahalle çocuklarıyla akşam ezanına kadar beştaş oyna eve dön yat. şimdi dönüp bakıyom da hayatımızı gibeyim keşke sanayiye erken gitseydik.