osmanlıyı ben de severim ama eğitimde geri kaldıkları bir gerçek. geri kalması yetmiyormuş gibi bir de yabancı milletlerin azınlık okullarıyla birlikte bu devlet, kendi toprağında kendine düşman nesiller yetiştirdi. bu bir.
ekonomik açıdan dediğin doğru, bu anadolu insanı hiçbir zaman el üstünde tutulmadı. ancak reformlardan önce bütün ticaret rumların, yahudilerin elindeydi. hatta kurtuluş savaşından sonra yunanistanla nüfus mübadelesinde batı trakyadaki türkler geri dönerken, türkiyede bu rumlar işlerini bırakıp gitmek istemediklerinden dolayı istanbul harici rumlar yunanistana döndü.

kaldı ki, osmanlı iç karışıklıklarının hat safhada olduğu bir noktada duyum-i umumiye adlı borçları yönetme kuruluşu, osmanlının iflas etmesi sonucu yabancıların eline geçmişti. fransızlar başta olmak üzere, neredeyse tüm milletlere verilen kapitülasyonlar sonucu osmanlı avrupalı milletlerin ne yazık ki yarı sömürgesi haline gelmişti. atatürk, kabotaj kanununu hayata geçirerek bu imtiyazları iptal etmiş, duyumi umumiyeden kalan türkiye borçlarını ise ödemiştir, bu iki.

93 rus harbi ile ruslar istanbulun dibine kadar gelmişti. ayastefanos antlaşmasını dayattılar, bu anlaşmaya göre balkanlardaki çoğu devlet özgür kalıyor, azınlıklara ise müslüman türk halkından çok daha fazla imtiyaz tanınarak, osmanlı tarihinde ilk defa azınlıklar toplum içinde bizden daha yüksek bir mertebeye ulaşıyorlardı. bu anlaşma, osmanlının sonu demekti. bu yüzden ikinci abdülhamid, ingilizlerin rus karşıtlığını kullanarak kıbrısı 40 yıl süreyle onlara kiralama karşılığında çok daha hafif bir barış antlaşmasıyla kurtulmayı başardı. yine de, hafifletilmiş haliyle bile, azınlıklara tanınan imtiyazlar neticesinde hukuk ve anayasal haklar bakımından, azınlıklar bizden daha üstün bir pozisyona geçti. bundan önce verilen ayrıcalıkları, sağlanan kapitülasyonları da hesaba katarsan, ortalama bir müslüman türkün gerçekten de aşağı bir pozisyonda kaldığını görebilirsin. atatürk geldiğinde, bu tip ayrı hukuki muameleleri ve imtiyazları kaldırdı ve kanun önünde herkesin eşit olacağı bir hukuki düzen getirdi. her ne kadar kabullenmek istemesen de dönemin şartlarında bunu yapabilmek, her ne kadar asla mükemmel işlemeyecek olsa dahi, çok büyük bir başarıdır.

diyeceğim o ki, bunlara bakarak bile her ne kadar kurulan sistem mükemmel olmasa dahi, tarih sahnesinden silinmemizi engelleyerek küllerinden, gerçekten de imkansızlıklar içinde böyle bir sistem kurabilmek, her yiğidin harcı değil. türk töresine ve islam şeriatına uymayan kanunların getirilmesinden yakınman gerçekten doğru değil, çünkü okullarımızın mezun veremeyeceği kadar şehit verdik o savaşlarda biz. ne hukukçumuz vardı, ne öğretmenimiz. savaş şartlarını yaşamayan bizler nasıl bir çaresizlik yaşandığını asla bilemeyiz. ancak yapılmak istenen şey, olabildiğince hızlı bir şekilde teşkilatlanarak başsızlıktan çıkabilecek isyanları engellemek, ve yedi düvele karşı koyduğumuz direnişimizi taçlandırarak siyasal birliğimizi tüm dünyaya ilan etmekti.