Güzel demişsin pampa, teşekkür ettim. Gel gör ki bu işteki handikapları söyleyim sana:

1. Kızın sevdiği var mı yok mu emin değilim. Öyle bir kızın da boş kalacağını zannetmiyorum yine de.

2. Ben onun cazibesine kapılarak sevdim ama o beni severse bu makul bir sevgi olacak, yani benim sevgimin yanında oldukça az kalacak ve mantığından beslenecek.

3. "Ben seni arkadaş olarak görüyordum ama bir süredir bir şeyler hissetmeye başladım" gerçekten de güzel bir ifade. Ama sonrasındaki kısım "ondan şans isteme" bana göre değil. Prestijli bir insanım ben, onun karşısında bu acizliğe düşemem.

4. Dolayısıyla o bana karşı kendiliğinden, içinden gelerek bir şeyler hissetmiyorsa onu buna zorlayamam. Sevgi de saygı da özgürlüktür, bireyseldir, karışmam.

5. Kızla kayda değer bir ortak noktamız da yok. Kızın hiç üst zevkleri yok, çok sıradan, sadece sosyal becerileri gelişmiş biri. Benim kültür düzeyimin çok altında, bir muhabbet açsam devdıbını getiremiyor. Dahası ona gösterdiğim ilginin hiçbir karşılığını alamadım, her çağırdığında ona yardımımı esirgemedim, ama ondan özgün bir alaka göremedim. Kısacası aklen bakıldığında bana kesinlikle layık değil.

6. Ona olan sevgim mantıksal olmaktan uzak. Mantığıma yatmayan, sadece gönülle yürüyen işlerin sonunda pek hayır geldiğini görmedim. Bu yüzden bir iç çatışma yaşıyorum.

7. Kızla birlikte yemek de yedik, birlikte evine kadar da yürüdük, muhabbet ettik. Sohbeti hiç zevkli değil, sıradan basit konuları dönüp dolaşıp tekrarlıyor, usanıyorum. Ama yine de onun varlığından mutlu oluyorum. Bu çelişkiden yoruluyorum. Sanırım dişiliğini çok iyi kullanıyor, ona karşı koyamıyorum, bilmiyorum...

8. Son olarak Madde 3'teki ifadeyi ancak giderayak kıza söyleyebilirim. Aynı yerde çalışırken bu yüzden bir tatsızlık yaşamak istemiyorum.