ahahah vay amk sen bensin lan :d yeminle %100 aynı şeyi düşünüyorum.

sosyal fobiden, ağzın laf yapmamasını geç, sesimi doğru düzgün çıkaramadığımdan (kendi cinslerime karşı bile) kızlardan da kendi cinsimden de uzak durdum... kabul görmemeyi geçtim, direkt kendim uzak duruyorum. çünkü bir ortama aldıklarında bile pısırık durduğum için ortamın en uğraşılan kişisi oluyordum. sosyal anksiyete denilen şey acayip birşey. 7 yaşında da böyleydim, 23 yaşına geldim hala böyleyim. okulu mokulu da fazla sürdürmediğim için (max lise 1) eve yapıştım resmen.

ailemin durumu iyi olsaydı evde bilgisayara yapışıp kalmazdım bu kadar. zaten gibtiğimin bilgisayarında doğru düzgün oyun bile oynanmıyor. hani bilgisayar bağımlılığı gibi bir bahane de yok ortada ama ailemin çulsuzluğu, benim de sf yüzünden bir işe girip adam akıllı çalışamamam gibti bütün dengemi.

ulan internet ortamında kimden tavsiye alsam "yarın git ilk gördüğün kızla tanış" gibi saçma sapan şeyler önerip duruyorlar. bunu yapmaya kalksam kalp krizi geçiririm lan ben. önce sosyal anksiyeteyi tedavi ettirmem lazım... benim kafamı kurcalayan da bu. ben tedavi sürecinde nasıl sosyalleşmeye başlayacağım amk? sevgiliyi geçtim, bir arkadaşla dışarda napılır ki mesela amk? işin para kısmını hadi es geçiyorum, zaten param olmadan tedavi sürecine başlamam. bir insan parasıyla nasıl vakit geçirir ben bu bilgiye bile sahip değilim amk. sevgilim olduğunda onunla nasıl vakit geçirirsem "sıkıcı erkek" olmamış olacağım mesela. bu tür pratik bilgilere kısa sürede hakim olunur mu mesela yoksa yıllar alan bir şey mi? ulan benim bu dinamikleri öğrenmem yıllar alacaksa 30 yaşına gelirim o vakit.

bazen yemin ediyorum oğuz sasi gibi evden dışarı çıkmadan yaşamayı falan düşünüyorum. sosyalleşmek falan çok yorucu görünüyor lan.