bir gece karar verdik, süleyman demirel’i ziyaret edeceğiz. “nasıl gideceğiz?” dedik. bir arkadaşımızın minibüsü vardı, “ben zütürürüm” dedi. kar-kış kıyamet.. gece biz minibüse bindik, hiçbir randevu almadan süleyman demirel’le konuşmak için ankara’ya gittik. yoldan geçenlere “süleyman demirel nerede oturuyor?” diye sorduk, “güniz sokak” dediler. bazıları “ne yapacaksınız?” diye sordu, hamit de onlara “iade-i ziyarette bulunacağız” dedi. halbuki süleyman demirel bizi hiç ziyaret etmemişti. hiç de tanımıyordu. gururluydu hamit, kendini ezdirmezdi.

minibüste elimde video kamerayla o anları kaydetmeye çalışıyordum. ancak bi ara çok küfürlü konuştuğumuzu farkettim ve çekim yaparken uyarı mahiyetinde “arkadaşlar yalnız bu kaydı annem-babam falan da izleyecek lütfen biraz daha dikkatli seçelim cümlelerimizi” dedim. 10 saniye falan bi sessizlik oldu, çıt çıkmıyordu. sessizliği hamit bozdu; “evet kasetin 3’ten2’si amnakoyyimla dolu” dedi. gülmekten kamerayı minibüsten düşürüyordum, komikti hamit.