Aradan zaman geçmişti sefil hergün içiyor ağlıyor sızlıyor kendine ve hayata isyan ederek kahroluyor içindeki acıyı dışarıya vuruyor evdeki eşyalara zarar veriyor topal bacağına yumruklar atıyor torosu görmek istemiyor hatta evi ve arabayı ateşe verip kafasına bir kurşum sıkmayı bile düşünüyord haliyle en dibe batıyordu zaten sefalet içinde olan evi daha da göze görünmeyecek bir hal almıştı bu durum etrafındakilerinde dikkatini çekmiş olacak ki onun bu durumu hakkında endişeleniyorlardı fakat sefil onlara en ufak bir şey söylemiyor durumunu merak edip derdini anlamak isteyenleri tersliyor onlara bağırıp çağırıyordu etrafında zaten çok az sayıda kişi vardı ve onlarıda uzakşaştırmıştı

Aslında sefil üzüntüye kedere alışkındı ne kadar kendini hırpalasada bir taraftanda umursamaz bir hali hep vardı bir gece uykusundan uyandı evinin balkonu olmadığı için penceresini açtı ve çıkardı bi tekel 2000 yavaş yavaş çekti ciğerlerine gökyüzüne baktı ve dediki kendi kendine;

Gökyüzü karanlık, hayatım gibi
Onun yüzünden gördüm ben en dibi
gibtiret bakmasın zalımın biri
Önce temizlesin kalbinden kiri...