Normal hayatta önceleri daha sessiz sakin ama esprili ve yakın çevresi tarafından sevilen birisiydim. Ama aynı zamanda özgüvensiz, kızlarla konuşurken eli ayağı titreyen, sesi çıkmayan silik biriydim. Sonrasında kendime bir karakter yazdım. Bu karakter o alfa diye tabir ettiğimiz karakter özelliklerine sahipti. Lider, özgüvenli hatta yeri geldiğinde egolu ve narsist olabilecek seviyede, ortamlarda kendini belli eden, kızların onunla konuşmaya çalıştığı, yaptıklarıyla yakın arkadaşlarını bile kendisine aşık edecek bir karakter. Ve bunları kaldırıyordu da sırıtmıyordu. Asla böyle bir karakter değildim ama rolümü o kadar iyi oynadım ki bırak çevremi kendim bile yıllarca inandım. Sanki öncesinde hiç öyle birisi değilmiş gibi. Kafamda yalanlar kurdum bu yalanları insanlara hiç şüphe bırakmayarak söyledim. O derece ki o anları yaşamamış olsam da yalanlarıma o kadar inanıyordum ki kafamda bile sanki gerçekmiş gibi hayal ediyordum. Bu dönem boyunca ilişkilerim oldu ve şu anda hala devam eden bir ilişkim oldu ama sanırım artık tükendim. Gerçekten insanın yıllarca olmadığı biri gibi davranması bir süre sonra devam edilemez noktaya geliyor. Evet eski halime yavaş yavaş geri dönmeye başladım. Çevrem artık beni tanıyamıyor ki bu yüzden yalnızlaştım. Beni çok seven o insanlar sürekli yanlarında olmamı isteyen o insanlar artık yüzüme bile bakmıyor. Çünkü artık o tanıdıkları insan değilim. Sürekli dedim durdum benim neyim var, pgibiyatrik ilaçlar kullandım son zamanlarda. Bir gün iyiysem 3 gün kötüydüm. Düşünceler bir türlü yakamı bırakmıyordu. Sürekli düşünmediğini sansam da o bir türlü gitmek bilmeyen yetersizlik hissi beni mahvediyordu ki hala öyle. Sanırım bu oyunu bitirmek yerine oturup yeni bir karakter, eskisine yakın bir karakter yazıp bunu benimsemek ve öyle davranmak. Şu an bile yazdıklarımdan emin değilim belki yaşanmadı bile.