pısırık ve kumar bağımlısı maddi manevi hiç bir yararı olmayan bi babanın evladı olarak ilkokul lise sürekli ezildim sınıfın sessiz çocuğuydum
geldik 17 yaşına
üniversite sınavı mezun senesi derken yaş oldu 19
üniversiteye başladım
ben hem fakirim arkamda düzgün bi aile yok hem asosyal özgüvensiz biriyim bide şehirdışında kyk yurduna gideceğimi düşününce ben bi depresyona girdim böyle evin içinde titreye titreye dolanıyorum iştahım kesilmiş falan kykya gidene kadar öyle devam etti
kykya yerleştim ama ruh gibiyim ilk haftadan sonra alıştım o kadar da korkulacak bi yanı yokmuş dedim ama hiçbir zaman diğerleri gibi sosyal canlı enerjik olamadım yine asosyal sessiz çocuk olarak kalmıştım dönem1 de
dönem 2 başladı biraz daha özgüvenli başlamıştım daha rahat konuşuyodum insanlarla ama yine hiç arkadaşım yok
sonra pandemi oldu 1.5 sene evlerde kaldık
geldik 22 yaşına
stajlar başladı bu sefer 8 5 hastane ve fakülte dışında kimseyi göremiyorum
okulda da zaten düzgün kızlar kapılmış hep
4. sınıf da öyle geçti geldik 5e
ilk defa bu sene kızlarla konuşmaya buluşmaya başladım ama ilk defa olduğu için çok sıkıcı oluyordum kızlara karşı ve devamı gelmiyordu
sonra internetten bi kız girdi hayatıma beni olduğum gibi sevdi ilk sarılma öpüşme her şeyimi ilk defa onunla yaşadım beni hayata döndürdü resmen ama uzaktaydık bizden olmazdı bunu söylemek laf da kolay tabi ama kız sevgili yapıp storyler atmaya başlayınca ben yine kendimi kötü hissettim kafamı dağıtmak için spora başladım ve bu benim dönüm noktam oldu

şu an güzel bi fizik ve sağlam bi özgüvenim var hala bi sevgilim yok ama o benlik bi durum değil ben hoşlanınca gidip konuşuyorum çekinmiyorum sohbetim de öyle sıkıcı değil son 1 senede bir sürü arkadaş edindim sevilen biri olduğumu sanıyorum ama
bu karı kız işi zorlamayla olmuyor akışına bırakmak lazım

4 ay önce bi kızla 2 hafta takıldım ben baya aşık olmuştum kız da aşkım özledim seni falan diyordu o da benden hoşlanıyor sanıyordum bi sabah ben yapamıyorum dedi gitti

bu hayatta kimseye muhtaç değiliz kendimiz birey olarak var olmak zorundayız hayatımıza giren insanlar bizimle yürümek istedikleri sürece onları sevip değer vermeliyiz bizimle yürümek istemeyeni de özgür bırakmak lazım