Bayramda yeni kıyafetlerimi giymiş, düzce çarşıda tek başıma etrafı inceleyerek yürüyordum. Ortam harikaydı. Çıtır kızlar gülüşe gülüşe sohbet ederek yürüyor , kanı kaynayan lar gençlerle bakışıyordu. Esnaflar var gücüyle bağırıp yoldan geçenleri içeriye buyur ediyordu. insanların bu uyum içindeki hareketi benim için fevkaladeydi. Hepsi mükemmel bir makinenin küçük cıvataları gibiydi , halbuki ben onlardan tamamen soyutlanmıştım.

Yüzüme bir bakış atan bile yoktu , aralarında yok gibiydim. Birden "Ya görünmez olduysam?" diye bir fikir düştü aklıma. Görünmez olmak zaman zaman azgın düşüncelerimin bir fantezi unsuru olarak aklımdan geçiyordu fakat şuan içinde bulunduğum durum çok endişe vericiydi. Hafiften terlemeye başlamış kalbim hızlanmıştı. Denemek zorundaydım.

Yoğun bir dondurma tezgahına yanaştım , "pardon pardon dondurma alabilir miyim ?" diye bağırdım farkedilmedim bile. Mosmor olmuştum, nabzımı şakağımda hissediyordum. Tek hareketle yanımdan geçen kızın omzuna dokunup "pardon" dedim. Kız hiç göz teması bile kurmadan omzuna böcek konmuş gibi "iyyy" diyerek ürperdi ve uzaklaştı. Bir başka kız grubuna yaklaşıp selam verdim. Sesimi duyup irkildiler ama beni farketmediler.