1 yıldır evden pek çıkamadığımı bilen bilir. agorafobi başladı. taşıt falan kullanamıyorum. hastane civarından uzaklaşamıyorum vs...

ama bayramdı işte. cesaretimi toplayıp ana baba ziyareti yapayım dedim. taksi tuttum. sokak sokak, sadece hastane olan mahallelerden zütürdüm. 20 dakikalık yol bir buçuk saat sürdü. dönüşte de aynısını yaptım. normalden daha fazla para vermeme rağmen taksiciler durumdan nefret etti. bir tanesi isyan etti.

yol boyu çarpıntılar, terlemeler, nefes kesintileri derken aıilemi görüp ne konuştum, nasıl zaman geçirdim onu bile hatırlamıyorum. hafızamın orası boş. sadece yaptığım taksi yolculukları var.

ikinci gün oğlan bendeydi. onu dolaştırmam, gezdirmem gerekti. bu sefer kardeşimi çağırdım arabayla bizi dolaştırsın diye. o arabada benim de hakkım var sonuçta. ben kullanamadığım için o ve diğer kardeşim kullanıyor hep.

yine hastane sokakları ve mahallelerinden sahile indik. on dakikalık yol dura kalka kırk dakkaya çıkınca bu da homurdanmaya başladı. çocuğu gezdirdim, dolaştırdım, avm'deki mekanlara soktum. avmlerden nefret ederim. özellikle de alt katlarından. yola çıkmadan önce iki kadeh viski bir xanax bir de kas gevşetici almıştım. ayakta duramıyordum, ama en azından nöbet geçirmemi engelledi.

dönüşte kardeşime gıcık olduğumdan arabayı aldım. bende kalacak dedim. kullanamıyorsun ki zaten dedi. sana ne amk dedim. hakkımı bugüne kadar siz kullandınız. bir ay boyunca arabayı kapımda yatıracam. bana gıcıklık yapılıyorsa ben de yapıcam.

neyse efendim, bayram neşe demek, eğlence demek. benimkinde bunların zerresi yoktu.