ayrıkvadi de legolasın hatrına

belki fiziğe tersti ancak hiçbir şeyin etkisi yoktu. yine de bir tepki düşledim.
hani nasıl ki ernestoyla castronun bağımsız küba düşü, sanki öyle bir düş.
fizik; etki yoksa, tepki hayaldir der. benimkisi de hayaldi zaten.
rüzgarın tersine değildi. fazlasıyka olağandı tüm her şey. o zaman neden fiziğe tersti? ters olan neydi? yoktu. sanırım aklımdan çıkmıştı. bir an olsun unuttum sanmıştım.
sanılmış, zannedilmiş bir çoğunlukta hapsolmuş gibiydim, biliyordum hiçbir şey aslında ters değil, doğal akışındaydı. ters olan bendim, rüzgarın kendisi de. üstüne üstlük ne yöne estiğinin öneminden ziyade, esip-esmemek arasında kalınmış bir kararsızlıktı bu. neticesi ters gibi görünen aslında aksine hareketsizlikten doğan sonuçtu. öyleyse susmalıydım, tutamadım kendimi. sinirle merdivenleri çıkarken aklımdakilerin bir bir kayboluşuna şahit oldum. merdivenleri çıkmak iyi bir fikir değildi, başımın döndüğünü anımsıyorum sanki. zannedişin diğer parçası olan insanın kendisinin çok şeyi haketiğini düşünmesi gibiydi. ama yine de küçük bir ayrıntının hikayeye dönüşümüne benziyordu. susamazdım. sustum. gerçeği olduğu gibi kabulenmeli mi yoksa eğip bükmeli mi? burada rüzgarın yönüne dolaylı etkim olacaktı. yine sustum. belki de susmamalıydım. merdivenlerden indim. şimdi uyuyacağım.. etkim sıfırlandı.