elveda alisami yen elveda mabedim elveda gencligim

hayal ötesi bir şeydin anlatılmaz yaşanan...

çocuktum, tir tir titrerdim o tarifsiz heyecandan...

sana kavuşacağım günü iple çekerdim...

uyuyamazdım günler öncesinden seni bildiğim için...

yaşama sebebimin sembolü sendin...

galatasaray'ımın mabedi...

ali sami yen stadi son durak...

otobüsten inerken en güzel melodiydin...

köftecilerin, sucuk ekmek kokuları arasında...

sana vardığımızda, hayat anlam kazanırdı...

seninle büyüdük biz...

gençliğim senin anılarınla dolu,

ne okul kalırdı kırılmadık, ne sevgili bırakmadık,

uğruna can koyardık, sana halel gelmesin diye...

geceleri ateşler yakardık caddende,

flamalarımızı yorgan yapıp yatardık yıldızsız gecelerde kapı önünde...

uzun gecelerde kah sarı-kırmızı bir muhabbet, kah maçtan bir anı,

kah yürekten kopup gelen bir beste ısıtırdı içimizi...

ama en başta senin ateşin sarardı heryeri...

müptelan haline gelmiştik... senin her kapın,

özellikle kapali'nın 3 kapısı ali sami yen'in...

vazgeçilmez en özel alanıydı...

kan verilir, can verilir, ama o 3 kapi

kimseye verilmezdi...

herkes bilirdi oranın dokunulmazlığını...

kapali namustu...

kapali kalbimiz...

açiklar ciğerimiz...

numarali elimizdi...

etle tırnak gibiydik biz...

senin tahta sıralarında paylaştık ayranı, kaşarlı pideyi,

tribüncülüğü öğrendik, bölüştük ekmeği, sevgiyi...

bazen bir deniz oldun bayraktan, bazen patlayan bir volkan

nazlı bir gelin gibi süslerdik ellerimizle seni, yağmur, çamur...

demeden bir besteyle inletirdik heryerini...

o sesler önce tavanına vurur, kulaklarda çınlar,

sonra dalga dalga yayılırdı cim bom bom...

nağmeleri mecidiyeköy'den tüm ülkeye...

sete çıkardı, 80'lerde mehmet ağabey, orhan baba, varol ağabeyler...

ardından 2000'ler kupalar, zaferler, sevinçler...

genç yaşta kaybettiklerimiz vardı, ağladı tribünler

cenaze evi oldun, bize en karagünler...

adanmış hayatlar, feda edilmiş ömürlerden...

her tarafta sen...

"ölmedi kalbimizde yaşıyor alpaslan dikmen... "

ultraslan doğdu senin tribünlerinde, o büyüttü emeğiyle

yılmaz başkan, sebahattin reis'le...

hayatın anldıbını sende bulurdu, sari-kirmizi renklere,

parçalı bir formaya, bir arma'ya aşık onbinler için

herşey ali sami yen'de bir "üçlüyle" başlardı,

o alkışlar coşkuya, coşku mutluluğa dönüşürdü...

çılgınlar gibi tepinirdik içinde, 7 sıra aşağı, 7 sıra yukarı...

ayaklar yerden kesilirdi...

"pınarbaşında, bu gece barda, lingo şişelerde"

senle çarpardı milyonların yüreği her "goool" sesi,

tarifsiz duygular yaşatırdı, o atmosfer büyülerdi herkesi...

ne takımları mat ettik senin yeşil sahan üstünde...

sari... kirmizi... şampiyon cimbom...

" eski açık sari desene! "

bazen hüzün, bazen neşeyle...

bazen kar yağar, bazen dolu, deprem bile oldu

terk etmedik seni...

sen galatasaray'ın ve taraftarin bir numaralı sembolüydün...

şimdi yıkacaklarmış seni...

eskidin diyorlar biliyorum ama yüreğim kaldırmıyor

seninle bir vedayi...

boğazım düğüm düğüm oluyor...

özlüyorum, şimdiden her şeyini...

zaman tüneli olsa 80'li yıllara ait dalardım içine

seninle bir samanyolundan kimse döndüremezdi beni geri...

yeni moda diye maça gelenlerden farklıydı ilişkimiz seninle...

kıça minder alıp, çekirdekle sana 5 dk. kala gelenlerden farklıydı

seni karış karış bilenler, her yerine emek verenler,

seni gelin gibi süsleyenler, yine ortada,

yine sağında solunda oturuyor, biçare olacakları izliyor..

zaman içinde çok değişmişti herşey, ama yine de içim ağlıyor,

çünkü senle yazdık tarihi,

seninle dar ettik alayına dünyayi ;

"burası sami yen burdan çıkış yok... !" ... diyerek...

yedi düvele ezberlettik adını...

yaşarken cehennemi gösterirken rakiplere...

cennet gibi gelirdin bizlere...

eşsiz ne demek bilir misin...

işte o sensin...

ali sami yen stadi...

elveda gençliğim...

seninle

son bir veda yaşamaya

geliyorum sevgilim...