ezel

arkadaşlar izlerken arada gözüm kayıyor da; ne tuhaf bir dizi bu yahu. bir kere, dizinin istisnasız tüm karakterleri her zaman ve her ortamda şiir okur gibi konuşuyorlar. sonra, kadim düşman olduğu ilk bakışta anlaşılan insanlar, hasımlarını yakaladıkları yerde öldürüp yok etmek yerine, bir ortamda toplaşıp ya da telefon bağlantısı aracılığıyla dakikalarca felsefe yapıyorlar. arada silahlar patlıyor uluorta, ne polis var, ne jandarma! bir istanbul 1973, bir istanbul 2010. disko çocuğu kılıklı kiralık katiller, garip garip özenti isimler... hatırı sayılır bir kitle de oturup bunları izliyor. hakikaten tuhaf.