değişememek

insan doğar büyür ölür. ve gelişme aşamasında yani büyürken başına her türlü şey gelebilir. kimi dersini alır bi daha nasıl davranacağının ne düşüneceğinin kararını verir uygular. ama benim küçük beynim yıllardır aynı yerde. kendi doğrularını uygulamaya çalışmakla meşgul.
asla yalan söylememeliyim, kimsenin kalbini kırmamalıyım, aşık olduğumda bağlanmalı sadık kalmalıyım, birini hiçbir şey hissetmeden öpmemeliyim, kimsenin duygularıyla oynamamalıyım, aciz insanlara acımalı yardım etmeliyim, birine yardım etmek elimdeyse ve etmezsem vicdanım sızlar...
işte benim taktan hayatımdan kesitler. yıllarca bunlar ve bunlara benzer şekilde davrandığımdan hayatımda içine sıçılmadık tek bir alan kalmadı. ondandır ki bi sürü insanın takunu koymuşum heybeme taşıyıp duruyorum. bi kere ders al be aptal bi kere şaşırt.
nasıl bi aşksa kendime duyduğum, vazgeçemediğim alışkanlıklarım bunlar. tek bir insanın beni ağlarken ya da sinirliyken ya da yalan söyleyip birini incitirken görmemiş olması bundan. ne kişisel görünümümde bir değişiklik istiyorum ne kişiliğimde ne çevremde ne hayatımda. istediğim zamanlardaysa bi mutluluk kaplıyor ki içimi o da davranmaya kalmadan bitiyor zaten. bi yerden başlamam lazım. başlamam lazım bi yerden. ama nereden?