cep telefonu elinden düşmeyen kaşar kız

genelleme yapacak olursak 13-17 yaş grubu diyorum. ama ablaları da pek farklı sayılmazlar. neyse efendim, minibuste, otobuste, sokakta, durakta, surekli elindedir cep telefonu.
ya bi etrafına bak, nefes al, sanki ananın amından çıkarkan de telefonun ile çıktın. ona mesaj yazar, birilerini arar sonra radyo moduna girer, surekli bi telaş halindedir. odak noktası hep telefonudur.
hayatının geri kalanı ise msn ve face den oluşur..
bugun düşündüm de bizim dönemimiz de boylemiydi. biz neler yapardık 13-14 yaslarında..
okuldan döner donmez hemen sokaga fırlardık. butun mahalle orda toplanırdı, kızlarda dahil.
erkekler ya top oynardı ya da kızlara asılırdık. surekli bi makara donerdi ortamda. o senden çok hoşlanıyor, bu seni seviyor. ya da, sana aşığım, benimle çıkarmısn olayları fln.. veyahut, kızlarla dalga gecerdik, onlarda bizle. ama mutluyduk. hayatımızda cep telefonu yoktu, bilgisayar yoktu, msn, i phone yoktu.. şimdi sokaklara bakıyorum da eskilerden eser kalmamış. insanlar karşı komşusunu bile tanımıyor.. üzülüyorum oysaki, ne kadar değişti herşey bi anda.. burada küçük kaşarları da suçlamak istemiyorum. herkes çarkın bi dişlisi olmuş. ister istemez herkes bu hayata ayak uydurmak zorunda kalıyor. tabi bizde. en azından çocuklugumu doya doya yaşadıgım için çok mutluyum. butun binlikleri yapmışlıgım vardır. anlatıcak çok şeyim oldugu için mutluyum. ama şimdiki nesil ilerde ne anlatıcak merakta etmiyor degilim.. neyseaaa, sadece 26 yasındayım ama bazen insan kendini yaşlı hissediyor.. çok konuştum, konuyu biraz dagıttık. sonuc olarak diyorumki, şu globalleşen, aynılaşan dunyanın bir çarkı haline gelmeyelim. her ne kadar bin olsak bile sevgi, saygı ve mutevazilik diyorum.
sanıyorum kısmen duygu patlamaları yaşadım yazımda..

bu arada, özet geç bin demeden once zahmet edip bi oku a.q. yavşaklıgın lüzumu yok..