atari oynarken hep 2inci kol

bozulurdu öncelikle.. çaresizce kolun girişini üflerdik, olmazdı çalışmazdı.. kolu sallardık eğer kol yere düşmüşse daha önce tıngır mıngır sesler gelirdi içinden.. kolun kablosunu eğerdik, bükerdik ama kol bozulmuştur bir kere.. artık super mario'yu luigi olmadan oynamaya mahkumduk, tank 90 oyununu iki kişilik başlattığımızda dostumuz yeşil tank yerinde sabit bekleyecekti. kartal'ı tek başımıza sarı tankla koruyacaktık.. kolun yenisi alınmazdı eve atarinin tamdıbının bozulması için evde beddualar edilirdi annemiz tarafından..

adaptor aşırı ısınırdı.. adaptor ısınınca buzdolabına koyardık.. abilerimizin öğrettiği yöntemlerdi bunlar.. kasetlerimizi takmadan önce kasetlerin de girişini üflerdik o ince yeşil chipi üflerdik.. bazen kasetlerin kapağı kırılırdı, olsun zararı yok içinden çıkan yeşil chipi takınca da çalışırdı kasetler bozulmazdı, kollar gibi vefasız değildi, yıllarca sağlam kalırdı.. bi iki yıl sonra yeni atari aldık mı yine kullanabilirdik.. ilerleyen günlerle birlikte birinci kol da ömrünü tamamlardı geriye bir tek mavi altıpatlar şeklinde olan tabancamız kalırdı.. kuş avlardık onunla.. bazen bilerek kuşu vurmazdık sırf ölen kuşları toplayan av köpeğimizin efsane gülüşünü duymak için.. böyleydi işte 90lı yıllarda çocuk olmak

not: yazarken başlıktaki '2inci' deki yazım hatasını gördüm fakat yazı işi uzun sürdü aklıma geldikçe yazdım bunu da o sırada unutuverdim pardon beyler..