17 ağustos

17ağustos'tan aklımda en çok kalan şeyler dolabın sallanma sesi, kardeşimi uyandırdığımda korkması, annemi antrede oturduğu yerden kaldırıp kapıyı açmam ve o hızda apartmandan aşağıya inmek, dışarda o kadar insanın yüz ifadeleri, yere oturduğumuzda yerin sallanması ve aklımdan buraya da kaçamazsak nereye kaçacağız allah'ım cümlesinin geçmesi ve babam. telefonlar çekmediği için nasıl ve nerde olduğunu bilmediğim babamı merak etmekten kafayı yemek ama kimseye çaktırmamak zorunda olmak. birilerinin sakin olması lazımdı. bir de çok sevdiğim iki muhabbet kuşumu evde bırakmaktan kendime duyduğum kızgınlık.

bunun dışında gayet iyi giyinmiş bir hatunun güneş gözlüğünü yakasına takmış gördüğümü hatırlıyorum herkes don-gömlek dışardayken.
ve bir de 'sesi mi duyan yok mu?!' çığlığı tabii tvde kurtarmaları izlerke haberlerde.

allah bir daha yaşatmasın.
ölenlere rahmet.