tüm yaşamımı mahveden kahrolası o 21 günü

her sabah kalktığımda saate bakıp acaba suan kafeteryaya inmiş midir diye düşünüyorum.
- her geç kalktığım gün, onu fazladan 2-3 saat daha göremeyeceğim için kendime kızıp saatlerce üzülüyorum.
- her kafeteryaya doğru indiğimde onların sokakların başında bir an duraksayıp kafamı sağa tarafa doğru çevirip (onların sokaklarına doğru) fazladan bir kez görme umuduyla yanıp tutuşuyorum.
- her kafeterya kapasından girdiğimde hemen ilk camdan masalara bakıp acaba oturuyormu diye bakınıyorum.
- göz göze geldiğimiz her an içimden seni seviyorum diye sayıklıyorum, her yatmadan önce bana baktığı anları düşünüyorum.
- küçüklüğümden beri sırf o burada diye aralıksız buraya geliyorum.
- okulun yaptığı her bursa gezisine koşulsuz katılırdım. belli mi olur onunla karşılaşırım diye. (bursada yaşıyordu)
- sırf bana iyi akşamlar dediğini duymak için sokağın başında vedalaşırken herkes susuyorum. en son iyi akşamlar diliyorum belki oda bana dönüp tekrar söyler umuduyla.
- 8 yıldır bir an olsun hiç sıkılmadan her an onu düşünüyorum. onun bebi hiç düşünmediğini, sevmediğini, bana her gün biraz daha fazla acı çektirdiğini bildiğim halde bu duygularımda değişme olmuyor. o varsa işin ucunda açı çekmeye ızdıraba razıydım

sevmiyorum diyordum hayır diyordum ama bunları aynen hissediyordum sadece "o" "o" "o" başkası yoktu