korkunç hikaye anlatıyorum toplaşın

dıbına koduğumun apartmanında ilk kattaki dairelerin ikisinin de kapısının önünde çelikten bir kafes tarzı ekstra kapıları vardı,

böyle bir şeyin varlığından bile haberimiz yok lan bizim.. kapıları tam olarak tasvir etmek gerekirse, bildiğiniz pencere demirinin kapı versiyonunu düşünün..

neyse, tabi o ara bizim elemanlar da epey bir dumur halinde olsa gerek, o ara yukardan ambulansın beklediği bir doktor daha yanında bir-iki kişiyle konuşa konuşa inmekte, bu adamın da yüz ifadesi hala aklımdan çıkmaz..

hani uzun süre nefesiniz tuttuktan sonra, artık çılgınca nefes almak istersiniz ya, suratınızda adeta beyniniz ile reflekslerinizin yaşadığı bir savaşın izleri okunur olur, işte bu adamın da yüzünde o aynı kaçma, kurtulma, nefes alma mücadelesi ve isteğini gördüğüme yemin edebilirim,

"hacılar bir kat daha çıkalım mı?" dedim, cesur burak abimiz haricinde kabul eden olmadı,

"aga yeter ya, olum kapılara tel mel takmışlar kıllandım ben"

burak abiyle 2. kata çıkarken orada bizi bir şokun daha beklediğini bilemezdik tabi..