capsli hayat hikayemi anlatıyorum toplanın

@294 sırf sen geldiğinde okumaya değer bi kaç şey görmen için yazıyorum.

eskişehir otobüsü gece 01:00'de kalkmıştı. ben otobüste cam kenarında oturuyodum zaten. ortalama 14 saatlik yolculukta bol bol düşünme zamanım olduğunu biliyodum. ne düşünücektim ki, ileriye dönük pek bişey düşünmüyodum ben. düşünmeye çalışsamda hayal kuruyodum beyler. herkesin kurduğu gibi. gerçekleşemeyen hayaller.
hayallerimi gibtirettim. geçmişe döndüm. sebep olduğum iyi kötü şeyleri düşünmeye başladım.

babam hayatını bana adamıştı ve bütün emeklerini, hayallerini boşa çıkarmıştım.
annem vefat etmişti.
babama benim yüzümden kimse selam bile vermez olmuştu.
ablalarım başkalarına hiç bi zaman beni anlatmazlardı. neden ? gurur duyulacak birşeyim olmadığı için. hep 2 kardeşiz derlerdi.
rıfatın bile hayatını ben gibmiştim belkide..
çocuğun son kalan zula parasınıda ben almıştım. belki mal işinden vazgeçip iyi bi hayat edinicekti kendine..

bakıyorumda hiç iyi birşey yapmamışım ben.
beni iyi şeyler yapmaya zorlayacak bi ışık. bi umut olmalıydı bulutların arkasında... ve bi ekgiblik daha farkettim.

ben hiç aşık olmamıştım beyler. olmaya zamanım olmamıştı.

yarın anlatıyorum...

--ilk aşk, ilk umut--