unutulmaz hoca dayaklari bu baslikta beyler

özel bir okuldan mahkemelik olup devlet okuluna gelmişim.

coğrafya hocası her sözünü iki defa tekrarlayan, kendi konuştuğundan başkasını duymayan, cezaya meyilli, aklı kıt bir dev. sınıfta sigara içilmiş, sıra dayağı atacak. herkes ayakta, elleri öne doğru uzatmış gelip cetvelle girişmesini bekliyor. ben daha sınıfta yeniyim. ne kimseyi tanırım ne de kimse beni tanır. sadece devlet okuluna gelen kolejli bebeyim herkes için...

o güne kadar sınıftan sadece bir kişi dikkatimi çekmiş, kızın bir kolu var diğer kolu küçücük kalmış. ablamda da aynı durum olduğundan biliyorum, çocuk felci nedeniyle gelişememiş, omzunun altında poşet gibi sallanan bir kol.

vural hoca herkese iki elini iyice açtırıp 3'erden altı tane indiriyor metal cetvelle. sıra kıza geldi. tek elini açıyor, üç taneyi yiyor. sıra diğer eline geliyor. vural hoca "açsana ulan !" diyor diğer elini de. kız "açamam hocam.." diyebiliyor sesi titreyerek. "aç ! aaçç !" diye böğürüyor tekrar hoca. kızın sesi gittikçe cılızlaşıyor, "açamam.."

hoca kızı gırtlağından yakalayıp suratına iyice yaklaşarak "ben aç diyorsam açacaksın !" diye silkelemeye başlıyor kızı.

orada kopuyor filmim. dengemi yitiriyorum. olduğum sıradan bir hayvan gibi sıçrayıp üzerine atlıyorum. o anda gırtlağını sıktığı kızın görüntüsü kayboluyor, hocanın elindeki cılız zavallı ablama dönüşüyor.

birkaç dakikada perişan ediyorum vural hocayı. ağzı burnu kan, tek kaburgası kırık, bir gözü tamamen kapalı yatırıyorum yere. kızı da kolundan tutup müdürün odasına zütürüyorum. yolda hıçkırarak ağlamasına engel olamıyorum. sınıftakiler buza kesmiş, hepsi birer heykele dönmüş korkudan.

kapıyı çalmadan girdiğim müdürün odasına kızı bırakıp ailesini çağırmalarını istiyorum.

babamın arkadaşı olan müdür kızın ailesinden önce benim babamı arıyor daireden, gömleğimdeki kan izlerini sormaya gerek bile duymuyor.

lise hayatımın sonuna kadar 4000 kişilik okulun korkulu rüyasına dönüşüyorum.

o kolej bebesinin bekledikleri adam olmadığını daha ilk günlerden ayıkıyorlar.

vural hoca ben liseyi bitirdikten birkaç sene sonra bir trafik kazasında bütün ailesiyle birlikte yok oldu. kız (elif) anaokulu öğretmenliği yapıyor.

bize de bu hikayedeki pgibopat olarak hayata devam etmek düştü...