zikersavi

hikayesi beni benden etti..
şu hayatta dert çektiğimi sanardım..
çok şeyi sorguladım senin yüzünden bin.. doğduğumuzda güçsüz birer insancıktık ikimizde,
ama neden ben bugün, rahat, saçmasalak şeylere dert deyip yaşarken,sen böyle dünyanın yükünü sırtlamışsın?
ne diyeyim? "allah sabır versin" mi?
sana içicem kardeşim bu gece.. gözümden yaş aldın.. kalbimi sızlattın..21 yaşında kendime "ne tak yiyosun ulan, insanlara bak, kendine bak" dedim..
büyüksün üstad..
nedir ama benzeştiğimiz nokta? aşk acısı..sen bugün belki buldun sevdiğini, dediğin gibi, güç oldu, geç oldu.ama oldu.. istedin, oldu..
ben? nasıl bir zincirle esir ettim kendimi bilemezsin.. kendi kendimi hapishaneye atıp anahtarını denize attım..
ama insan sevdiğinden vazgeçemez, geçse zaten insanlığını yitirmiştir değil mi..geçen her gün kalbimi dağlasa da,sevginin yolunda giderken gördüğüm tek tabela, apaçık,"yolun sonu acı, ruhunda silinmeyecek bir iz,kapanmayacak bir yara" yazsa da,insan kalbini söküp atamaz değil mi..ya şimdi öleceksin, kendi elinle,ya da sonunda öleceksin, doğa gereği..ama sonu ölüm..
dertleşeyim dedim..
şerefe..