vicdani retçiler bu başlıkta toplanıyor beyler

21 yaşındayım. babam yok. bir annemle yaşıyorum. kadının bütün çabaları, emekleri ve geleceği benim. okuyorum falan. o kadar çabadan sonra,

askere gidiyorum. şehit oluyorum annem kahroluyor tek başına. ya da gazi oluyorum bi ömür yine bana bakmak zorunda kalıyor.

ancak televizyonu açtığımızda asla savaş görmüyoruz. hep acun var hep hadisenin koca zütü var. sonra saba tümer kahkahalar atıyor.

dıbına koyim ülkede savaş yok! ama biz korkuyoruz. kimlerden korktuğumuz da belli değil. devlete bağlı mı, yoksa devlet dışımı mı?

26 kişi birden ölünce, uçaklar birden havalanmaya başlıyor. ne olup bittiğini bilmiyoruz.

neden vicdani ret hakkım olacaksa kullanmayayım? sen kullanma madem. sen benden daha meraklısın, daha kaslısın, daha çok vatanını seviyorsun. madem sen

git abi.

ben komutanları tatmin edeceğime, kamu kuruluşunda çalışırım, çöp toplarım, öğretmenlik yaparım, kütüphanede çalışırım bulurum yararımın olacağı yeri.