bir katilin hayatı

30 eylül 2000 de girdiğim sincan, kadersizliğime bakın ki en karanlık dönemini yaşıyormuş.
ayak uydurmaya çalışabileceğim bir düzen dahi yokken, yaşamaya çalıştım

iki haftamı tamamlamıştım sincanda ki, örgüt koğuşlara haber göndermiş açlık grevine başlanacak.
hacı abi dinimizde vücuda eziyet haramdır diyerekten kabul etmedi açlığı
bizde ona uyduk, reddettik

lakin bi kaç gün sonra açlık grevi başladı
nerde bi kimsesiz gariban var, açlık grevine yatmış
koğuşlardaki domuz gibi şerefsizlerse yedikçe semiriyor
güya onların işi daha zor, dışardan gelecek tehlikelere karşı koymak
ulan sizden büyük tehlike mi var, kitapsızlar

bizim koğuş grevi reddettiği için hacı abiye tehditler geliyordu
tam da o zamanlar, bir gece hacı abiyle dertleşme fırsatım oldu

- hacı abi ne olacak bu işlerin sonu
- evlat hayat çocuk gibidir, o da doğar, büyür ve ölür. bu işler artık büyümüştür, bilesin ki ölümü de yakındır.
- peki ya hacı abi biz ne olacağız, bi haller gelecek başımıza
- evlat zayıfı ezme, tedbirsiz gezme, her yerde her doğruyu söyleme, gerisi mevlanın takdiri

lan bu adamın yanında sebepsiz huzur buluyorum, hani ölüm gelse, kardeş şöyle bi otur sohbetimiz bitince gelirim ben derim gibime geliyor

günler geçti, açlık grevi devam etti
dört duvar arasında rutubet, pislik, işkence içinde hayatımın en uzun en zorlu kışını yaşadım
gün geçmiyordu ki birine işkence edilmesin, iki metrelik adam bir metrelik ranzaya kendini asmasın
korku mu, hemde en büyüğünden
huzurlu bir uykum mu, o da ne

sonra açlık grevi ölüm orucuna dönüştü
gencecik bedenler halsiz, takatsiz, solgun, kendinden geçmiş upuzun yatıyor
başlarında onlara bir kaç damla şekerli su veren zebellah gibi yaratıklar
sloganları fikir mücadelesi
her zaman olduğu gibi fikirle mücadeleyi çekenler farklı kişiler
günler geçtikçe bedenler daha da eriyor, ortalık daha da karışıyor