fakir sevgilime verdiğim inanılmaz ayar

az önce şöminenin karşısında viskimi yudumluyordum ki birden aklıma geldi yıllar önce yaşadığım bu olay. üniversitede tanışmıştım bu kızla. o zamanlar zenginim işte baba parası falan. hala zenginim de neyse konumuza dönelim. kızın durumu pek iyi olmasa da orta halli bi kızdı. bi de vazgeçemediği şu fakir alışkanlıkları olmasa on numara kızdı. dışarı çıktığımızda bütün ısrarlarıma rağmen beni dinlemeyip çay bahçelerine veya köşelerdeki simit poğaça tarzı şeyler satan yerlere zütürürdü bizi. ben de kızı kırmamak için katlanıyordum tüm bunlara. yoksa starbuckstan aşağı bi yere gitmem dışarı çıktığımda. gittiğimiz yerleri de bi görseniz acırsınız cidden. hesap bi gelirdi 10 lira 15 lira bişe. ben de yanımda 200 lük banknottan aşağı para taşımam. o yüzden hep kız hallediyordu hesabı. üstelik bunu istekli bi şekilde yapıyordu. zaman geçtikçe aramızdaki tartışmalar ve kavgalar çoğalıyordu. işte son kavgamızda da artık sabrım tükenmiş ve hayattan bezmiş bi durumdaydım. kız saydırmaya başladı işte "sen ne bencil görgüsüz bi adamsın ya..zenginsin diye kendini bi tak sanıyorsun..bi yere gittiğimizde hesabı hep ben ödüyorum.. bıktım artık senden" vs.. bu hala saydırıyor bana dıbına kodumun kezbanı. sadece sustum ve konuşmasının bitmesini bekledim. en sonunda sustu. "bitti mi" dedim. sert bi şekilde "bitti!" dedi. işte o anı görcektiniz beyler. kıza bir bakış attım ezildi büzüldü karşımda, ardından sakin bi ses tonuyla "o mekanlara vericek kadar bozuk para çıkmaz benden, al şu kol saatimi de kendine yeni bi hayat kur" dedim ve kol saatimi çıkarıp eline verdim. ama kızın yüzünü görücektiniz beyler domates gibi oldu ve donakaldı durduğu yerde. daha sonra ona ezici bi bakış atıp ordan uzaklaştım.

not : kız verdiğim o saatle kendine bi iş kurmuş, şu an evli ve 2 çocuk sahibi bi iş kadını.