şanssızlık

şimdi panpa düşün kü 15 katlı bir apartmanın 14. katında oturuyorsun. çarşı-pazar dolanmışsın ellerinde poşetlerle eve gelmişsin. yük taşımaktan kolların kopmak üzere ama. bir de öyle bir sıkışmışsın ki işesen bir ufak gölet oluşturacak durumdasın. işte o haldeyken apartmana giriyorsun ve görüyorsun ki apartmandaki tek asansör sen apartmana girdiğin anda zemin katta duruyor. seviniyorsun tabi, sonuçta acilen eve gitmen lazım. tam sen asansörün kapısına doğru hamle yaparken, tee en üst kattan birisi asansörü çağırıyor. işte şanssızlık budur! daha sonrasında o poşetlerde ezilecek-kırılacak bişey var mı, yok mu hiç gibinde olmaz, o poşetleri yere vurursun ve aman birisi duyar da rezil olurum diye düşünmeksizin o asansörü çağırana bağıra bağıra ana-avrat söversin.
sen kıvrım kıvrım kıvranırken, asansör en üst kata çıkar, sonra aşağı iner. 13-12-11-10-... 5-4- derken sen asansör her bir kat aşağı indiğinde ayaklarını daha hızlı yere vurursun ve asansör zemin kata indiğinde içinden çıkacak huur çocuğunu beklersin. ters bir hareketinde ona dalmak için hazırlamışsındır kendini. gel gör ki asansörden çıka çıka üst kat komşunun maksimum 10 yaşındaki çocuğu çıkar. yüzüne anlamsız bir bakış fırlatır ve kolunun altındaki topla binanın çıkışına doğru yönelir. o çocuğu alıp duvardan duvara vurmak, kulaklarından tavana asmak istersin ama yapamazsın. çünkü öğrencisindir, o binada kiracısındır, mantıklı baktığında da çocuğun hiçbir suçu yoktur.
en az 2-3 dakika daha sıkışmış halde o asansörün en yukarı çıkıp en aşağı inmesini beklediğin için sinirlerin çok gergindir, asansöre bindiğinde sinirden ağlarsın. eve kendini atar atmaz montla sıçmasan da, montla direk işersin. sonra aldığın poşetleri mutfağa taşırsın, bir de bakarsın ki, asansör kaçtı diye bir sinirle yere vurduğun poşetteki yumurtaların biri hariç hepsi kırılmış. tüm poşet yumurta olmuş. bir daha gözlerin dolar, bir daha söversin ve bir daha sinirden ağlarsın. işte şanssızlık budur panpa.

özet: şanssızlık budur binler