tam bir sene geçti

annemin o çığlıkları, hala kulağımda. kardeşim zaten küçük daha 7. sınıfdı. ben önce güçlü olmaya çalıştım ama beceremedim. babam siz aşağı yengen gilin yanına git, yengene söyle buraya gelsin dedi.(yengem hemşire) (diyaloglar ve burasının arası 20 saniye sürmedi). ben aşağı kata inerken, birden ağlamaya başladım. nasıl gider nasıl olur aklıma almadı. dayım kardeşimle beni yatıştırmaya çalışıyordu. işte adam kanserdi acılarından kurtuldu dediği anda, içime ferahlık geldi, nasıl oldu anlatamam. sanki birden içime ılıktan biraz daha soğuk sular döküldü.

babam tekrar acili aradığında vefat etti demiş. zaten 10dk içinde ambulans gelmiş ve kaldırmışlar.

daha fenası, bizim ev yengemlerin üst katı olduğu için, halamların çığlıklarını duydum, onlar daha kötü yaptı beni odada tektim ve uyumaya çalışıyordum, zaten uyuyamadım. o çığlıklar beni orda öldürdü.

ertesi gün okula gittim, arkadaşlarım benim durumu hemen anladılar, ne oldu niye durgunsun diyalogları döndü. kimseye anlatmak istemedim. ama en yakın arkadaşlarıma söyledim. bi tanesi bizim sınıftaydı(nasıl farklı sınıf derseniz anlatırım). o sınıfa anlatmış herkes günün son dersinde baş sağlığı diledi. hepsine tekrar tekrar teşekkür ettim, dostlar sağolsun sözleri döndü.