tam bir sene geçti

o sınıfta ağlama dışında öyle abatılacak cinsten şeyler yaşamadım. tek bir şey hariç. 7si bittikten sonra, belçikada olan halam türkiyeye geldi. o zamanlar ben odaya giremiyorum tabi, şu ruhani şeyler yüzünden. üç tane halam ve dedemin en yakın arkadaşı , odaya girdiler, belçikadan gelen halam nasıl ağlıyor beyler, tutmadı kapı açılınca nasıl bıraktı kendini. ağlamamak için içeri gittim, mutfaktan bir sürahi suyu aldım ve içeri bıraktım gittim. dedemin dostu bırak kendini ağla dedi belçikadan gelen halama. diğer halam yatağına uzanmış babacım diye ağlıyordu.
ben daha fazla dayanamadım ve içeri döndüm.

bayramlarda kabristana gittik. bazı akrabağalar var onları ziyaret ettik, ama kan bağıyla bana en yakın olan dedemdi orda ve babaannem.

babaannem ben doğmadan önce, babam askerdeyken vefat etmiş. onu hiç görmedim, ama halamlar bana onun sevgisini yaşattı.

şuan ikiside yanyana yatıyorlar. babaannemin bi vasiyeti varmış; babam her mezara gittiğinde başında bir sigara yakmasını istemiş. babamın bi küçüklük fotoğrafı var daha 5 yaşında elinde sigara, annesinin kucağında öyle bi sarılmayı göremezsiniz beyler. o fotoğraf benim aklımda simge oldu artık.

her gidişimizde ben suyu doldurum ve babam döker. biz ağır ağır uzaklaşırken babam sigara yakar ve ikisine dertli dertli bakar, uzaktanda olsa ben de anlarım, sonuçta kaç yıllık babam.

sonrasında fazla bir şey olmadı işte, normal rutin hayat, ygsye hazırlanıyorum, hala liseliyim.

içimi döktüm sonunda derinlemesine, yazarken ağlamadım, ama içimde bi ekgiblik var, hissediyorum şuan, dedemin eski odasındayım, yani benim odam.

korkulcak bir şey yok, zamanla alışırsınız. aklınıza iyi anlarıyla gelir, gülersiniz. fotoğrafları karıştırırsınız, onun gülen yüzünü görürsünüz içinizden vay bee ben daha şöyle gülemedim dersiniz. o zaten size sıcaklığını hissettirir , siz de gülersiniz.