en korktuğunuz anları yazın beyler

küçükken, küçücükken nedense bir ara araba yıkama merakım vardı, suyla oynamayı çok severdim ondan olsa gerek. ama tabi bu görev hiç bana düşmezdi. neyse, bir gün babama arabamızı yıkamayı çok istediğimi söylemiştim. babam "tamam" dedi. neyse, indim arabanın yanına, müthiş bir zevkle yıkadım arabayı, iyice fırçaladım falan... apartmandan arkadaşım da yardım etmişti (o hep yıkıyordu arabalarını). yıkama işlemi bitti, arabaya baktım bir de ne göreyim?! bariz bir çizik! beni aldı bir korku... ama nasıl korkuyorum anlatamam. kendi kendime "sana mı kalmış araba yıkamak!" falan diye kızıyorum. tabi o zamanlar tam bu cümleyi kurmamışımdır. neyse, babam eve gelene kadar ömrümden ömür gitti resmen. babam eve geldi. sıkıla sıkıla gittim babamın yanına ve söyledim arabayı yıkarken çizdiğimi. korkumun aksine babamdan o kadar yumuşak bir tepki almıştım ki o rahatlamayı anlatamam. ki arabayı ben çizmemişim zaten çizikmiş. yumuşak tepkinin sebebi bu da olabilir elbette *