hiç ummadığın bi an bi fotoğraf görürsün

eskilerden, çok eskilerden... bir an böyle; kalıverirsin, kıpırdayamazsın, nefes alamazsın... yutkunmaya çalışırsın olmaz.

midene o anda acı bişey saplanır, midenden kalbine, kalbinden beynine saplanır...

unuttuğunu sandığın, unutmak istediğin belki de unuttum dediğin anda... bu hiç olmadı dersin...

anasını gibim nerden hatırladım dersin, nerden gördüm dersin...

bu ne ilk hatırlamadır, ne de son olucaktır... nefes alıp verdiğin sürece hep böyle anlar olucaktır...

kim ne derse desin; her zaman geri de kalan acıyı üstlenir, hatırları, yokluğu...

belki çoğumuzun, belki hepimizin, belki hiç birinizin böyle bi aşkı olmadı.

bilmiyorum. hiç bişey bilmek istemiyorum. hatırlamak dahi istemiyorum ama hatırlıyorum.