galatasaray

Hagi'nin hırsı,
Kewell'ın yüzündeki gülümseme,
ilk yarısını 0-2 önde kapattıkları maçı 3-2 kaybeden Real Madrid'li futbolcuların şaşkınlığı,
5 metreden vurduğu kafayı Taffarel'in nasıl çıkardığını anlamaya çalışan Henry'nin boş gözlerle etrafa bakışı,
Çıkık omzuna aldırmadan maça devam eden Bülent kaptan'ın inancı, UEFA finalindeki son penaltıyı gole çeviren Popescu'nun sevinç deparı, Fatih Terim'in gözyaşlarıdır...
Metin Oktay'ın "Bizi sevenleri üzmeyelim baba.." demesidir,
1-2'lik maçı son 10 dakikada 3-2 kaybeden Maldini'li Milan'ın sahadaki "N'oluyor lan " duruşudur.
10 kişi kalan takımın mücadelesini gören Arsene Wenger'in yüzündeki endişedir.

Galatasaraylı olmak, torununa, çocuğuna, arkadaşına, kardeşine anlatacak bir şeylerinin olmasını sağlar. Turgay Şeren'den bahseder eskiler, Coşkun Özarı'dan bahseder, Prekazi'den bahseder, Metin Oktay'ı düşürmez dilinden misal.. Şampiyon Kulüpler Kupası'ndaki yarı finali anlatırlar. Efsanevi Manchester maçlarına değinmemek olur mu? Onu da yaparlar. Biraz daha yaklaşırsın bugüne, 4 yıl üst üste şampiyonluk ve akabinde hiç yenilgi almadan gelen UEFA Kupası, Süper Kupa... 17 Mayıs 2000...

Galatasaraylılık sadakat ister, sabır ister, her koşulda bağrına basmayı gerektirir takımı. Kaypak aşklar gibi günübirlik olmamıştır; EZELDiR, EBED OLACAKTIR !

HAYATIN ANLAMIDIR GALATASARAY ..