erol budan

bu adamın özel bir yeri vardır bende.
gecenin bir yarısı acillik bir durumdan ötürü babam beni hastaneye zütürmüştü. ben daha ilkokul bebesiyim, ciksenli yıllar, arabaskin en depresif zamanları düşünün panpalar.
eve döncez ama taksi tutcak paramız yok. sabahı etmek için babamla eski ankara otogarının kahvehanesinde zaman geçiriyoz. işte o sigara dumanlı, türk filmlerinde bile göremeyeceğiniz kadar batak bir ortamda geçirdiğim saatlerde bu adamı tanıdım.
sonra büyüdüm, kendi işim arabam oldu, ayışığ olmayan bir ıssız bir gecede dağların arasında arabamla giderken ve radyoda düzgün bir kanal ararken bu adam gene çıktı.
var anam be dedim, hayat dediğin "loop"a sarılmış bir kaset midir?