gececi panpalar okusun2

Ruhumun içine işlemiş yalnızlığım, aynı zamanda şanssızlığımda aynı ıssız kasabada doğmuş kendileri. Aşık olmaktan ziyade aşk olmaya gelmişler bu dünyaya. Yaşamak değil, ölmek de değil onlarınki. Uymaz ki kurallara, uymadılar hiçbir zaman. Hep ben ne istediysem tersine koştular, mutlu olmam onlar için yer yüzündeki en büyük azap olsa gerek. Kaçtım onlardan uzak şehirlere, hemen bir sonraki uçakla geldiler peşimden, bırakmadılar hiç. Bu sefer de olmadı, hep daha uzağa gitmem gerektiğine inandırıyorlar beni. Ne yapacağımı, kim olacağımı bilemiyorum. Bana ait olmayan rolleri koyuyor hep hayat önüme. Ben bu değilim, istemediğim şeyleri yapmaktan nefret ediyorum, ama ne çare, mecbursun, mecbur kıldılar çünkü beni. O kadar basitler ki, ben de içlerinde basitleşmekten o kadar korkuyorum ki. Neyim ben? Kimim? Şu hayatta başarı saydıklarımın kaçı gerçek? Kurduğum hayallerin, dayatılan değil gerçek hayallerin, kaçına sahip oldum acaba? Artık istediğim gibi yaşamak istiyorum, ileride iyi bir mühendis olmak değil, akıp giden hayatı içinden gelerek yaşamış ve kişisel gelişimini tamamlayarak ruhani dengeye ulaşmış biri olmak istiyorum. Para hayattaki en önemsiz şey dediğimde gülüp geçiyor insanlar, halbuki düşünemiyorlar ki en zengini de en fakiri de 2 tabaktan fazlasını yiyemez bir öğünde, yazık…