sodamı açtım hikayemi anlatıyorum piçler

@22 keşke tek sorun karı olsa panpa. geliyorum yekten asıl mevzulara.

29 Mayıs 2011, o gün babam öldü beyler. saat 2de kalktım öğlen, biraz oturdum kalktım bi omlet yapcam kahvaltıya. kaza haberini aldık, eve kadınlar doluştu zaten babamın arkadaşlarının hanımları hepsi. güya bizim ordan geçerken annemi ziyarete gelmişler. tren kazası. tek ölü babam. ama ayrıntı vermiycem. içim bi hoş oluyor. neyse. aradım ben bunu. gelmedi. iyi dedim anası babası salmamıştır falan. hala onları düşünüyorum amk. akşama cenaze geldi ceset torbasında saat 10 gibi, sakaryada öldüydü zaten. aldık morga zütürdük bize göstermediler falan. 20 yaşında adama göstermiyolar, varın gerisini siz düşünün. ertesi sabah garda cenaze töreni olcak. çağırdım yengenizi. oraya da gelmedi ben o 55 dakka boyunca onu aradım beyler. eroinman bi arkadaşım vardı. kız akşamdan çekmiş kafayı çok belli, ayakta zor duruyo zangır zangır titrerken o bile gelmiş. salya sümük ağlıyo. ben ağlayamıyorum dıbına koyiyim. ağlayamıyom. zütürdük mezarlığa, zaten kazılmış mezar. tabutun reçine kokusu çürümüş et kokusu gibi geliyor adama. az daha kuscaktım cenaze arabasında, kendimi zor tuttum. amcam ben bi de benim ufak bilader indik mezara. aldık babamı, koskoca babamı meyil vere vere bebekmiş gibi attık içeriye. tahtalarla kapattık üzerini gömdük. ama insana öyle günlerde bile güzel gelen şeyler oluyor, mahalledeki camide kıldık cenaze namazını cemaat avludan taştı yol kapandı. gören dolmuşçu otobüsçü tanıyan eden ama haberi olmayan kim varsa çektiler arabaları yol başlarına, kapatıp saflara dahil oldular. gururunu gibeyim ama gurur verici beyler. babanız hayattayken yaşayın, ölünce bütün başka babalardan nefret edersiniz çünkü.