street fighterla geçen çocukluğumu anlatıyorum

neyse ,salonda herkes 10 jetonla blankaya bile gelemezken.ben 1 jetonla oyunu bitiriyordum. namım dilden dile dolaşıyordu beni gören saygıyla bakıyordu artık .ne zaman geçsem oyunun başına etrafıma liseliler doluşuyordu.'abi nolur aduketi öret' 'abi depdepi öğret ''şoryukeni öğret lütfen' diyenlerden başımı kaldıramıyordum.ama kimseye öğretmiyordum. tabi zamanla 15 jeton karşılığında bağzı pıclere öğretmeye başladım, zaten bi süre sonra unutyorlardı sadece bi kere gösteriyordum.eli seri ise yapıyordu yoksa gibseler ağzımı açmıyordum bidaha...
karakterim ryu idi. başka hiç birini almazdım. şeklim vardı yani. tabi zamanla tüm salon bana özenerek ryu almaya başlamıştı. beni gören zaten 'ulan bu orspu cocgu nasıl aduket atıyor'demekten ve jetonlarını deli gibi harcamaktan başka bişey yapmıyordu. street fighter oyuncusu sayemde artmıştı salonda. herkese sevdirmiştim bu oyunu. salona daha çok kişi gelip gidiyordu. tabi bu durum salon sahibininde dikkatini çekiyordu. bedavaya jeton vermeler çay ısmarlamar,her çıktığımda salondan gene gel kardeşim demeler. tabi havaya sokuyordu beni. karşıma geçen her elemanı 'perfect'(bilen bilir hiç hasar almadan ) yeniyordum .şişe kolasına vs atıp kola delisi oluyordum