ananı avradını sikeyim dünya

hayatımın ammına koymaya başladın ufaktan sinirlerim oynuyor dünya;

aile içinde bir şey paylaştığımda, bir fikri ortaya koyduğumda neden hep aksi cevaplar alınır? neden ortaya atılan fikir bir analiz edilmeden; "neden bu ammına koduğumun çocuğu bu sözcükleri bir araya getirip niçin bu cümleyi kurma zahmetinde bulunup çenesini yoruyor" denilmiyor?

ammına koduğumun evreninde beyaza beyaz, siyaha siyah diyen, aksini lanse etmeyen birisiyim. gelin bu yol çamursuz dememe rağmen aksine giden mantaliteyi gibeyim. camı, kapıyı yumruklayarak da olsa bir şeyi de kabullendirmek böyle zor oluyor ki geleceğimiz sonuç "he" denilse bu kadar zahmete girilmez, her zaman da dediğim kapıya çıkmak zorunda kalıyoruz çünkü;

içinde bulunduğumuz durum mantık çerçevesi içinde benim dediğim yere varacak ama "yok" deniliyor. ben de bunu kabullendirmek için anan aşağı baban yukarı efor sarf ediyorum. sinir hastası olmam yakındır.

bu böyle devam ederse ananı gibeceğim dünya.