harbi ibretlik lise aşkı hikayesi

saat 7 sularında vardı yanıma. benim saçlar o sıra 3 numaraydı. kafamda babamın beresi falan. south park'taki stan gibiyim. sonraları baktım zaten beni telefonuna stan diye kaydetmiş, o da ayrı nokta eheh. neyse, belirdi bu uzaktan. o mesafeden yüzündeki o mahmur ifadenin gülümsemeye evrilişini izledim. muhteşemdi. salına salına uykusu açılmış bir halde yanıma doğru geliyor, yanağına bir öpücük kondurup ellerinden kavrıyorum, otobüs bekliyoruz. otobüs geldi atladık biz. yanyana oturuyoruz, ellerimi bırakmazcasına kenetliyor ve böyle olmasını diliyor daima. ben de realistim dıbına koyim sami gibi diyorum "mayıs gibi zaten raporluyum her sabah görüşme imkanımız var" diye. öküzüm dıbına koyim. kız gülüyor falan. indik otobüsten. acemlerin orda, okuluna bıraktım yanaklarına iki minik öpücük kondurarak. o kış kıyamette yanıma yanaşmasının verdiği sıcaklık tarif edilemez beyler. o eller, o sarılma hissi. allah hepinize yaşatsın.