çocuk esirgemede yediğim akıl almaz ayar

bizim üniversitenin birtakım sosyal sorumluluk projeleri oluyor, ben de belki kızlarla yakınlaşırım diye katılıyorum bunlara. her neyse o gün de çocuk esirgeme kurumuna gittik, elimizde oyuncaklar çikolatalar püsküvütler ile. dağıtmaya başladık çocuklara hediyeleri bi yandan da muhabbet kurmaya çalışıyoruz. ben de ağır atatürkçü olduğum için çocuklara ondan bahsetmeye karar verdim.

- çocuklar atatürk olmasaydı bugün babanız kimdi bilemezdiniz.
- biz zaten babamızın kim olduğunu bilmiyoruz ki.

bir an durdum, gözlerimden iki damla yaş süzüldü. karşımdaki saate baktım, 9'u 5 geçiyordu. kalkıp lambaları yaktım.