liseli olmakla alakası yok

aslında kafamda öyle şeyler yazacağımı tasarladım ki. tuvalette, banyoda, yatarken, evde, sokakta yazıcağım şeyleri kendi kendime konuşarak tamamlamaya çalıştım. ya aslında istediğim gibi yazamayacağımı biliyorum. ama sen yine anlayacaksın.
ya öncelikle ben farklı olduğumu düşünüyorum. sorunda burda zaten. hani diğer insanlardan, giyimlerinden saçlarından tipimden ve adımdan. farklıyım yani bi açıklaması yok olmamalıda. ama ben bu farklılığı kendi içimde yemek istemiyorum. hayır bitiremiyorum hepsini. bi dakika toplayacağım. bi icetea yi yudumlayayım.

mesela dün hiç alışık olmadığım gecem vardı. ve ben odunluk edip gitmedim. istedim ki oturayım bilgisayarın başına incide başlık açıp yazayım. ıceteami yani soğuk bir şeyleri alıp yazacaktım. ama olmuyorsa olmuyor bırak zorlama. gidecektim kızlar benimle bi fotoğraf çekme, dans etme vs. böyle yaparak fazlasıyla basit oluyorlar. hani birisini seviyorsun belli etmemeye çalışıyorsun ama ufak bi kılını gördüğümde soğuyorum ya istiyorum ki biraz adam olsunlar. neyse konumuz bu değil. aslında bu da olabilir ama şimdi değil.

sen belki mutlu, belki yalnızsın şuan ama anlıya biliyorum ya. işte burda dıbına koduğumun mesafeleri giriyor işte araya. hiç ummadık şekilde. ben buraya ne meditasyon yapıcam nede senden bir şey istiycem. basit oluyor yani.

empati yapacak olursam. sen şuan sigaranı ufaktan ufaktan yudumluyorsun ya da bir şeyler içiyorsun. yüzünde ki o ifadelerle yazdıklarımı okuyorsun. gibimde bile değil diyorsun biliyorum ben olsam aynısını yaparım. ama farklıyım işte dıbına koyayım farklı. yazdıklarımı okuyunca saçma gelecek biliyorum. bunu gönderdiğimde şunu şunuda ekleseydim diyeceğim onu da biliyorum. ama sen beni anlamalısın yani. başlık açmasını biliyorsun, anlamalısın anlayacaksın. çok saçma bir hale gitmeden ben biraz daha yudumlamak istiyorum..

şuan twitterda filan tek fotoğraf var. fotoğraf çekip zütlerine batmak istemiyorum. aslında istiyorum ama düşünmekten korkuyorum... gibimsonik bir hal içindeyim. aslında komik ve tatlı bir çocuğum. günün 12 saatini millete moral vererek zütlerini kaldırarak geçiriyorum. kalan saat ise uyku bana çok tatlı geliyor ve yalnızlık sıçıyorum.

buranın son satırına kadar doldurmak isterdim ama okunamamaktan ve fark edilememekten korkuyorum. daha yazacak o kadar şeyim var ki hiç kimse bilmeyecek ama ben size anlatacağım.

anlatamasamda anla işte sen.

güzel olacak... güzel...