motorcu panpalarım bu başlıkta toplanıyor

yolda 150 kilometreyle giderken her şey farklı bir hal alır. egzozlar tüm gürültüyü boğar. motor kalp hızında titreşir. görüş alanın tek anlıktır.
ve bir bakarsın, yolun üstünde değil, içindesindir. onun bir parçası olmuşsundur.
trafik, manzara, polisler...
hepsi esen rüzgara karşı duran, karton mankelere dönüşürler.
bazen bu duyguyu unuttuğum oluyor.
bu yüzden, uzun yola çıkmayı seviyorum.
tüm sorunların, hayatın tüm gürültüsü yok oluyor.
yolunun üstündekiler dışında hiçbir şey seni ilgilendirmiyor.
belki de benim için bugünün dersi budur; bu küçük anlara, sımsıkı sarılmak, onlara gereken değeri vermek.
ne de olsa onlardan fazla kalmadı.